W naszej okolicy możemy spotkać wiele przydrożnych kapliczek.Są niemal wszędzie: na skraju wsi, na polach otoczone falującym zbożem, na łąkach zatopione w kwiatach, w przydomowych ogrodach, nad strumykami. Jedne skromne i proste inne rozbudowane, kolorowe, murowane, drewniane, wnękowe, przydrożne krzyże i figury.
Chociaż twórcy kapliczek już dawno odeszli pozostając najczęściej na zawsze anonimowi, dzieła ich wciąż zachwycają. Niektóre z nich fundowane przez społeczności wiejskie upamiętniają historyczne chwile. Zawsze dawały nadzieję, wskazują drogę, chronią przed nieszczęściami.
Przydrożne kapliczki były miejscem szczególnego sławienia Matki Bożej. Jest to miejsce uświęcone gdzie przez znak krzyża oddajemy nabożną cześć Bogu, gdzie w majowe wieczory słychać "chwalcie łąki umajone", gdzie cicho płynie szeptana Litania Loretańska, gdzie nabożnie przesuwamy paciorki różańca.
Tutaj zaczynały się zielonoświątkowe procesje, podczas Bożego Ciała są ołtarzami, do których dociera Najświętszy Sakrament. Kapliczka była początkiem pielgrzymki do miejsc świętych, do kapliczki odprowadzała matka syna, żona męża wyruszających na wojnę. Przy kapliczce zatrzymywał się kondukt żałobny aby pożegnać odchodzącego na zawsze.
Kapliczki to trwały element polskiego krajobrazu, są znakiem wiary naszych przodków, są elementami
kultury i wierności tradycji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz